Het idee is simpel. Neem een velomobiel. Monteer elektrische ondersteuning en voilá, een gezond en bruikbaar alternatief voor m'n auto op 2 x 50 km woon-werk verkeer. Met het vermogen van een halve stofzuiger, een gezonde dosis beweging en buitenlucht, een gangetje van zo'n 45 km per uur en als bonus een slinkende buik....;-) het leek me wel wat. Welkom op m'n blog over de weerbarstige start als prototype, over ouderwetse regelgeving, en de lol van comfortabel woon-werk verkeer fietsen als erg bruikbaar alternatief voor m'n auto...

zaterdag 13 oktober 2012

Je Stinkt

Donkere luchten, bakken regen, harde wind. Op een bochtig dijkje tussen Dalfsen en Zwolle stoeien met het weer. Echt lekker! Alles klopt. M'n benen draaien een lekker tempo, zijn veel meer fietsbenen geworden. Met de twee stuurhandles balanceren tegen de zijwind lijkt haast op zeilen. Lukt goed zonder veel koers wisseling. Beetje remmen voor de bocht, terugschakelen, direct daarna wat 'wind méé' van de e-ondersteuning en tegelijk opschakelen tot het volgende bochtje... heerlijk! Van het gure weer buiten heb ik weinig last, terwijl ik voor m'n gevoel toch 'buiten' fiets. Zonder regenjas, gewoon in m'n fietskleren. De combinatie van het lage ruitje vóór me en hogere ruitje in het Flevobikedakje houdt me goed uit de wind terwijl ik tussen de ruitjes door en opzij goed zicht hou. M'n gezicht wordt wel (wat) nat maar dat is eigenlijk wel lekker. De rest zit gewoon lekker droog binnen te fietsen. Een vreemde gewaarwording, 50 km genieten van het gure weer. Het is nog niet al te koud, zo rond 10C, misschien wordt ik wat minder enthousiast als de temperatuur rond het vriespunt zakt. Aan de andere kant is er op het gebied van kleding nog het één en ander te verbeteren, motor-col, muts onder helm, etc. Ik zie wel.
Ik loop met een brede grijns de huiskamer in. Je stinkt zegt m'n dochter en ik stap tevreden onder de douche. 

zondag 26 augustus 2012

Een jaar ervaring en nieuwe Sunrider

Augustus 2011 begon ik m'n experiment om de 100 km woonwerk verkeer te gaan fietsen... geholpen door techniek van vandaag de dag en niet laten weerhouden door wetgeving, infrastructuur, meningen, onderhoud, 55 jaar en nog een heel rijtje argumenten... ;-)

Een goed moment om na een jaar praktijkervaring alles een keer te inventariseren dacht ik. Is het bevallen, na zo'n 30 jaar autorijden? Zal ik er mee doorgaan, is het iets wat op grotere schaal gebruikt zou kunnen worden?

Wat historie...
Najaar 2010
Bij Tempelman in Dronten voor het eerst een ligfiets geprobeerd. Viel niet mee, maar na een snelcursus ligfiets-opstappen lukte het toch aardig. Probeer deze ook eens zeiden ze.... wijzend naar een Alleweder. Tijdens de eerste meters had ik het gevoel weer in m'n "zeepkist-auto" te rijden die m'n opa en ik maakten toen ik een jaar of 6 was. Leuk 'deja-vu' maar tamelijk zwaar op gang te brengen. Bij zo'n 25 km/uur ging het ineens verbazend makkelijk, zelfs ondanks wind-tegen in de polder. Met een klein beetje meer moeite werd dat zo'n 30 - 35 km/uur! Hmmm....stroomlijn helpt kennelijk.
Het begon te kriebelen. Woon-werk met de auto hing me al een tijdje de keel uit, te veel binnenzitten, te veel stilzitten, te veel diesel...


Daarom proefgereden met diverse velomobielen. Een dag met een Quest op pad. In de polder rij ik een racefietser achterop die behoorlijk z'n best doet. Eens proberen... en ik rij bijna 40! Ring-ring, hij kijkt om zo van 'hoezo ring-ring, ik ben hier de snelste', even aanzetten en op maximum vermogen rij ik de racefietser op afstand. Let wel, ik ben 55 jaar, geen noemenswaardige fietsconditie, buikje;-). Hmm.... zou dit iets zijn voor m'n 100 km per dag woon-werk? Na wat rondvragen en Googlen blijkt dat toch tamelijk taakstellend.

Winter 2010-2011
Het idee laat me niet meer los. En de oplossing lijkt eigenlijk simpel: als 100 km per dag met een Quest veel is, dan is een velomobiel met onderdelen van elektrisch ondersteunde fietsen wellicht een bruikbaar alternatief... De praktijk is zoals zo vaak weerbarstiger. Voor veel velomobiel-bouwers is electro-ondersteuning 'not done' en wetgeving ligt dwars. Maar ja, het idee blijft...


Na wat Googlen blijkt dat Sunrider-Cycles in IJmuiden een Velomobiel kan leveren met elektrische ondersteuning van Crystalite. Zonder brommer-keur tot 25km/uur ondersteund, met brommer-keur tot 45. Een dag proefgereden met de laatste versie op m'n woon-werk route. In februari, het waaide, regende, zo'n graad of 5C en... Ik genoot! Dit was goed te doen. Knoop doorgehakt en e-Sunrider besteld.

Voorjaar 2011
De e-Sunrider was snel leverbaar, maar moest nog wel even als brommer gekeurd worden. De NL wetgeving ligt dwars maar Duitsland biedt mogelijkheden. Dus Sunrider uitvoeren naar Duitsland, door TUV als Mopet laten keuren, weer invoeren in NL en de TUV papieren bij de RDW inleveren. Dat circus duurt een paar maanden en levert uiteindelijk brommer-papieren en een geel brommer-nummerbord op!

Zomer 2011
Eind juli haal ik de e-Sunrider op in IJmuiden. Dat is vlak voor m'n zomervakantie. Als ik terugkom blijkt dat Alligt in Dronten en Akkurad in Duitsland samen Sunrider-Cycles hebben overgenomen. Dat komt mij niet slecht uit want Dronten is veel dichterbij voor mij dan IJmuiden. Handig voor onderhoud...

Najaar 2011
Wat een verschil. Als ik met de auto na een dag werken 's avonds thuis kom ben ik moe, regelmatig zit ik 's avonds na het eten tegen de slaap 'te vechten'. Het zal de leeftijd zijn dacht ik. Maar nee, met de Sunrider is dat anders. Opgefrist door de beweging kennelijk.
De rij-tijd neemt toe van ~50 minuten enkele reis met de auto naar 1 uur en 15 minuten met de fiets. Daarbij komt douchen en omkleden, totaal van voordeur-naar-bureaustoel zo'n anderhalf uur. Best veel t.o.v. de auto, maar aan de andere kant kost auto+sporten+douchen meer tijd. En het dagelijkse sporten begint steeds belangrijker te worden op m'n leeftijd.
De Crystalite onderdelen van de e-Sunrider blijken niet de juiste. De accu geeft al snel problemen en komt na reparatie met dezelfde problemen weer terug. Leo Visser van Alligt besluit om de controller en accu te vervangen door onderdelen van Akkurad.

Winter 2012.
Het gedoe met de Crystalite onderdelen heeft nogal wat tijd gekost, al met al zo'n 8 weken niet kunnen fietsen maar tegen Kerst 2011 is de Sunrider weer klaar. Na de kerstvakantie ga ik weer met de Sunrider naar m'n werk. Een beetje onwennig. Het is uiteraard donker en het regent. Maar ik heb twee B&M lampjes laten monteren en die geven behoorlijk goed zicht. Bij een kruising met verkeerslichten staat rechts een file auto-s te wachten. Ik rij op de parallel-weg waar geen stoplichten staan, maar een auto laat ruimte voor mij om over te steken. Als ik de rij wachtende auto's kruis schiet me te binnen 'stom!!... er is nog een rijstrook!!!'. Te laat, een Volvo raakt me met zo'n 40-50km/uur van opzij. Ik wordt als een balletje weggeschoten maar kruip ongehavend uit de Sunrider. Die heeft me wonderbaarlijk goed beschermd maar is wel total-loss...  Later blijken m'n ribben gekneusd maar daar blijft het bij.
 

 
Voorjaar 2012
Tja... wat nu? De Sunrider is inmiddels weer ingeleverd bij Alligt. Een nieuwe Sunrider is me te duur, door Leo laten repareren is net zo duur. Maar hij komt met een bruikbaar voorstel. Voor zo'n Eur. 800.- aan onderdelen, hars en glas ga ik in Leo's werkplaats en onder begeleiding van Leo aan de slag. Het duurt even want ik kan maar zo nu en dan aan de Sunrider werken, maar het lukt en het is bovendien erg gezellig!

Ik raak met Leo aan de praat over z'n plannen voor Sunrider versie 2.0. Het ontwerp van de huidige Sunrider is niet goed uit-ontwikkeld en lastig in elkaar te zetten. Het is te veel een proto-type gebleven. Leo gaat de Sunrider 2.0 meer modulair opzetten met een aluminium sub-frame voor wielophanging en e-ondersteuning op de trapas. Daardoor ontstaat meer vrijheid in het kiezen van de e-onderdelen (niet meer afhankelijk van Crystalite...;-) en kan de het hele subframe redelijk eenvoudig gedemonteerd worden als er iets vervangen of aangepast moet worden. Bovendien is de motor nu afgeschermd van weer-en-wind en kan nu ook gebruik maken van de versnellingen op de aangedreven ketting, wat de efficiëntie en dus actieradius ten goede zou moeten komen. En er komt een vrijloop op de motor waardoor er ook behoorlijk gefietst kan worden als het elektrisch gedeelte storing heeft.


In april is mijn Sunrider weer klaar en ik kan nu weer regelmatig woon-werk fietsen. Het is intussen weer voorjaar geworden. Al-met-al heb ik dus geen winterervaring opgedaan met de Sunrider. Het bevalt weer prima.

Zomer 2012.
In juli weer storing, twee sensoren in de Crystalite motor hebben het begeven. Alligt stuurt het achterwiel naar Akkurad waar de zaak gerepareerd wordt. Na m'n zomer vakantie is de Sunrider weer klaar.

Een jaar ervaring:
- Al met al heb ik ongeveer de helft van het jaar kunnen fietsen. De andere helft ging op aan reparaties aan de Crystalite onderdelen en reparatie na de aanrijding. Ik heb dit jaar geen kilometers bijgehouden, het zal in totaal ~5000 km geweest zijn.
- Mijn e-Sunrider is te veel een proto-type met te veel tijdrovende storingen. Alligt en Akkurad hebben dit herkend toen ze Sunrider-Cycles overnamen. Leo Visser van Alligt is inmiddels al een eind gevorderd met het ontwerp van Sunrider 2.0.
- Ondanks alle prototype-gebreken is het rijden met de ondersteunde velomobiel erg goed bevallen. Hoog tijd dat hier (in navolging van Duitsland) regelgeving voor komt. Dankzij de ondersteuning blijkt het goed mogelijk voor een gemiddelde automobilist om met deze techniek 100 km per dag te fietsen.
- Velomobiel-rijden vraagt om aangepast rijgedrag. Anticiperen is nog belangrijker omdat je in een onbekend vehikel zit. Bovendien betrapte ik me er op dat ik (veel meer dan in de auto) de neiging had om dóór te gaan, niet remmen. Dat heeft waarschijnlijk te maken met stofjes die vrijkomen bij inspanning, een gedrag dat je bij racefietsers ook ziet. Waarschijnlijk heeft dat in m'n onderbewuste een rol gespeeld tijdens m'n aanrijding. Ik heb me dit gedrag moeten afleren, geholpen door de e-ondersteuning waardoor het weer optrekken geen grote inspanning vraagt. De passieve veiligheid (bescherming tijdens aanrijding) van de Sunrider is veel groter dan ik verwacht had. 
- Het opvallendst blijft het prettige gevoel waarmee ik thuiskom. Vergeleken met auto woon-werk verkeer: veel minder last van een moe hoofd na een dag werken. Erg geslaagde en efficiënte combinatie van dagelijks sporten en woon-werk verkeer.
- Geen lekke banden gehad (Schwalbe Marathon Plus). Wel vóórbanden vervangen na ~4000 km (!).
- Goede bescherming tegen weer en wind. Eigenlijk juist leuk om door slecht weer te fietsen. Bij veel wind en regen worden m'n hoofd en schouders nat onder het Flevobike dakje, maar dat voelt niet vervelend omdat ik mezelf door fietsen opwarm. Slechts een enkele keer een regenjas aan. Nog geen winter-ervaring!
- Al met al: erg tevreden met dit experiment.

Tot slot: wat foto's van de Sunrider 2.0:

Grote klep vóór geeft toegang tot trapstel+motor.
 
 
Het achterwiel+ketting gaat afgeschermd worden
door hier nog niet gemonteerde kap
 
 
Mooi subframe. Jammer dat het aan de onderkant zit...;-)





 

zondag 22 april 2012

Nieuwe Sunrider

Vanmorgen bij Leo (Alligt) in Dronten op de koffie geweest om even bij te praten. Mooi buiig weer om door de polder te fietsen.... in de VM..;-). Dat blijft toch wel bijzonder: donkere luchten, flinke wind tegen, regen, beetje hagel zelfs, en fietsen alsof het mooi weer is. Lekker gangetje van 44 km/h op de "fiets-snelweg" door de polder naar Dronten, wat spetters in m'n gezicht maar dat is nog wel lekker ook als afkoeling. Het Flevobike-dakje en het kleine ruitje vóór me huiden de ergste nattigheid weg. Hmm, dit is mijn ding wel.

Leo heeft het binnenwerk van de nieuwe Sunrider in de showroom staan. Ik ben erg benieuwd hoe de "pedelec" trapasondersteuning gaat bevallen. Vooral de 250W lijkt me interessant voor vlak NL. Leo werkt ook aan een 500W "pedelec" die de ketting gaat aandrijven (dus in feite ook trapas-ondersteuning), voor heuvelachtig gebied. Maar de 250W zou voldoende kunnen zijn voor mijn WW-verkeer, is waarschijnlijk stiller dan een ondersteining die de ketting aandrijft en geeft mogelijk een betere actieradius. In m'n huidige Sunrider heb ik een 500W "hub-motor" in de achteras met een "gas-handle" sturing. Ik geef net zoveel "gas" bij en ik trap zelf net zo hard als ik prettig vindt. Het werkt op zich goed, maar het kan efficiënter en een koppel-gestuurde ondersteuning (pedelec) lijkt me gewoon een stuk prettiger. Meer fiets-gevoel.

Binnenwerk nieuwe Sunrider

250 W pedelec trapas-ondersteuning

Het subframe voor de voorwiel ophanging / trapas / ondersteuning / stuurstangen is echt een vondst vind ik. Als er iets serieus aan hapert of voor groot onderhoud schroef je de hele handel er onderuit en heb je alles open en bloot voor je staan. En als na jaren een subframe 2.0 ontworpen wordt dan is ook dat uitwisselbaar. Of je krijgt zelf een lumineus idee... misschien moet ik twee subframes kopen, ééntje om mee te rijden en ééntje om aan te knutselen...;-)


Subframe. Hier met 500 W ondersteuning op de fietsketting.
De stuurstangen/handles zijn nog prototype-versies.
Op zich valt er nog het één en ander te verbeteren aan de wegligging van VM's, zeker vergeleken met auto's. Niet zo verwonderlijk, gezien het verschil in historie en schaalgrootte. Dat geeft dus genoeg stof  tot praten....;-). Ik vermoed zelf dat er winst te behalen valt in de stijfheid van de constructie en juist daar biedt dat subframe mogelijkheden. Zo weinig mogelijk speling en vervorming tussen de stuurhandles en de wielen, zo weinig mogelijk vervorming van de ophanging, misschien een stabilisator-stangetje. Het leuke van het subframe-idee is dat het ontwerp redelijk eenvoudig aan te passen is en zich dus leent voor terugkoppling van praktijkervaring.



Tja... zo vliegt de tijd. Later dan de bedoeling was weer op Zwolle aan, mooie luchten langs de IJssel, mooie dijkjes, te slecht weer voor veel drukte, heerlijk....

zondag 15 april 2012

Soms is een paard te verbaasd om te schrikken... en VM-rijbewijs

Afgelopen week reed ik 's morgens vroeg ergens voorbij Ommen luid zingend langs twee paarden in een wei vlak langs de weg. Als aan de grond genageld bleven ze staan, alleen hun koppen (pardon, hoofden...) met mij meebewegend. Nooit geweten dat paarden echt verbaasd kunnen kijken....;-)

Ik velomobiel dus weer! De e-Sunrider is nog niet helemaal klaar, één kant staat nog in de primer en de binnenkant is nog helemaal niet afgewerkt. Maar met het voorjaar begon het te ernstig te kriebelen en ik heb op het moment te weinig tijd om de zaak eerst helemaal af te maken.
Vervoer van halfproduct...

Passen en meten maar het gaat.

Al met al is het een hele klus geworden die uiteraard veel langer duurde dan gedacht. Om goed te kunnen lamineren moest er nogal wat gedemonteerd worden. Maar het was leuk werk, ik heb er veel van geleerd en het was gezellig klussen bij Leo van Alligt. Veel gesprekken gehad over VM-ontwerp en zijn gedachtes over toekomstig gebruik en e-ondersteuning. Leuke nieuwe dingen als de A8 en nieuwe Sunrider. Ik mis dat wel een beetje nu....
Nog niet klaar maar al wel in gebruik en bemodderd
De opnieuw gelamineerde zijkant in de primer. Moet nog geverfd worden.
Nog onafgewerkte binnenkant.

Intussen weer 600 km gereden, het rijden zelf is heerlijk maar 100 km/dag voel ik nu nog goed in m'n benen. Dus ik begin wat gedoseerd, zo'n drie dagen per week. En het rijden zelf.... ik heb veel lopen denken aan de aanrijding in januari. Had niets met snelheid of zichtbaarheid te maken. Het was een vreemde fout van mezelf, terwijl ik al meer dan een miljoen km's zonder ongelukken in auto's rondrijd. Ik let nu meer op m'n e-VM rijgedrag en ben tot de conclusie gekomen dat m'n "onderbewuste" in de e-VM anders werkt dan in de auto. In de auto heb ik er geen moeite mee om rustig op ander verkeer te wachten. Ik drink dan rustig een kopje thee wat ik 's morgens meeneem want ik ben er al lang achter gekomen dat het qua tijd geen donder uitmaakt als je op "haren-en-snaren" rijdt. Maar in de e-VM werkt dat anders bij mij. Het is alsof m'n hersenen al een besluit genomen hebben zo van "dóórrijden joh, het ging net zo lekker" nog vóórdat ik bewust bezig ben met een obstakel te beoordelen. Ik moet duidelijk meer moeite doen om rustig te rijden, m'n "onderbewuste" heeft hier training nodig. Het is misschien vergelijkbaar met auto-rijlessen. Door het herhaalde kommentaar van de instructeur werd m'n "onderbewuste" getraind in veilig rijgedrag en kwam meer in lijn te liggen met het rationele denken. Ik had eigenlijk verwacht dat ik dat rijgedrag over zou kunnen zetten in de e-VM. Ik was me bewust van het groter aantal ongelukken bij beginnende VM-ers en ik had me tot doel gesteld daar niet bij te gaan horen. Maar ik heb het effect van twee grote verschillen met auto-rijden over het hoofd gezien: fun en beweging. Deze twee maken dat ik 's morgens zingend van plezier langs verbaasde paarden rij maar ze stellen m'n onderbewuste ook in op "dóórrijden, het gaat zo lekker". Dat lijkt een negatief effect te hebben op m'n vertrouwd beoordelingsvermogen van verkeersobstakels. Ik dénk wel dat ik de zaak goed beoordeel maar ergens op de achtergrond is een proces bezig dat dit oordeel onbewust beinvloedt. Net als bij de auto-rijlessen is hier training nodig om m'n onderbewuste in lijn te brengen met de ratio. Naar analogie van de auto-, motor- en brommer rijbewijzen zou een VM-rijbewijs dus niet onzinnig zijn, zeker in het licht van promotie van VM woon-werk verkeer als bruikbaar alternatief voor auto. Bij gebrek aan zo'n rijbewijs ben ik nu zelf m'n onderbewuste aan het trainen. Ik trek een lange neus in z'n richting en rij overdreven rustig. Gelukkig blijven er nog genoeg overzichtelijke lange rechte stukken over om hem niet te frustreren....;-)

zondag 11 maart 2012

Klussen 2

Het herstel van de Sunrider vordert gestaag. Niet zo snel als ik zou willen, zeker al het lamineerwerk vraagt veel tijd omdat de Sunrider diverse keren gedraaid moet worden. Binnenkant lamineren, uitharden, armsteun lamineren, uitharden, buitenkant lamineren, uitharden....  enz, enz. Maar het is leuk klussen!

Binnenkant gelamineerd

Gescheurde armsteun terugplaatsen en mal opmeten

Armsteun lamineren in mal

Gelukkig... het past...

Armsteun aan binnen- en buitenkant met laminaten aan binnenframe verbonden


Laminaat binnenkant armsteun
 
Grote onregelmatigheden buitenkant opvullen met hars en glas.
Het kriebelt van jewelste om woon/werk weer met de Sunrider te gaan rijden. Het voorjaar zit in de lucht en in het lijf...

zondag 19 februari 2012

Klussen

Het herstel van de Sunrider na de aanrijding in januari is inmiddels in volle gang. Ik heb besloten om de klus zelf uit te voeren, bij- en onder supervisie van Leo Visscher van Alligt. Gezellig klussen zo en ik leer de Sunrider gelijk goed kennen. Makkelijk voor later onderhoud. Leo is bezig met de prototypen voor de A8 en de nieuwe Sunrider. Vooral die laatste interesseert me uiteraard, Leo heeft een schuim-model in z’n werkplaats staan. Er gaat nogal wat aan veranderen en het blijft een mooi model, zie http://www.alligt.nl/, leuk om over te praten tijdens de koffie!




Terug naar m’n gehavende Sunrider. Eerst een inventarisatie, alle wielen demonteren en ophanging controleren. De schade blijkt hier beperkt tot een kromme en afgebroken veerpoot en een kunstig verbogen remschijf. De ophangingen zijn onbeschadigd, de wielen zien er nog tamelijk recht uit, inclusief het wiel aan de gekraakte kant. De velgen, naven en assen zijn bruikbaar, er zal nog wel wat gespaakt moeten worden aan beide voorwielen . Dat laat ik straks graag aan Leo over…




De carrosserie is een ander verhaal. De rechterzijkant is op diverse plekken gekraakt, het binnenwerk (armsteun) is gescheurd. Het instap deksel is op diverse plekken gekraakt en de bovenkant van de neus heeft veel beschadigingen. Ik overweeg om de hele Sunrider te demonteren en  een nieuwe te bouwen van nieuwe carroseriedelen en de onderdelen uit m’n gehavende Sunrider. Leo heeft daar zo z’n bedenkingen bij, eigenlijk zonde om zoveel uit te geven aan een oud ontwerp terwijl het nieuwe ontwerp zoveel voordelen heeft…. Mmmm, er begint een plannetje te ontstaan… dat begint met het opknappen van de bestaande carrosserie zodat ik op korte termijn weer kan rijden. Daarna het nieuwe model bouwen…. Klinkt niet onaantrekkelijk!

Het plan begint met: de gekraakte armsteun uitzagen, daardoor wordt ook de zijkant toegankelijk van binnen uit. Tegen deze binnenkant een laminaat aanbrengen van zo’n 3-4 mm. Een malletje maken waarin de armsteun weer in het juiste model gelamineerd kan worden, daarna armsteun terugplaatsen en aan binnenwerk/carroserie lamineren. De buitenkant in model schuren. Tot slot de zijkant lakken, daar heb ik nog geen duidelijk beeld van. Suggesties welkom...;-) . Het instap-deksel en de bovenkant van de neus worden vervangen.
De gerepareerde zijkant zal daarmee wat zwaarder zijn dan het origineel, maar ook sterker...  Ik ga enthousiast aan de gang.



 -Wordt vervolgd -

zaterdag 11 februari 2012

Werkgroep Veiligheid

Tja, veiligheid.... lees eerst m'n januari-blog nog maar even....;-). Uiteraard heeft dat wel wat getriggerd, maar ook: als automobilist heeft veiligheid me vanaf de eerste "velomobiel-koorts" beziggehouden.

Wat direct opviel bij m'n start als velomobiel gebruiker waren de vrijwel unaniem bezorgde reacties over mijn veiligheid. Ik moet zeggen, het ligt ook wel voor de hand. Zo'n 50 kg velomobiel zal zeker een groot verschil maken met m'n 1500 kg auto. Om dezelfde reden rij ik ook niet graag met m'n auto in de buurt van een 40.000 kg vrachtwagen. En let ik, als het even kan, op de chauffeur wanneer zo'n mastodont me tegemoet komt op de tweebaansweg tussen Zwolle en Hardenberg. Er zijn er nogal wat die zich lijken te vervelen, mobieltje in de hand... Over de botsveiligheid van auto's t.o.v. vrachtwagens wordt nog weinig onderzoek gepubliceerd. Dat zou commercieel wat onhandig zijn...

Risico's zijn niet uit te sluiten, zeker niet op de weg. Maar dat betekent uiteraard niet dat de huidige risico's een gegeven feit zijn. Als nieuwe verkeers-deelnemer is de velomobiel verdacht, dat maakte de fiets en de auto in de beginjaren ook mee. Bij fietsen was aan veiligheid weinig te doen, anders dan zichtbaarheid en af en toe een helm. Iedereen lijkt daar vrede mee te hebben. Maar bij auto's bleek het wel mogelijk om het één en ander te verbeteren en daarom werden onveilige auto's niet geaccepteerd. Voor auto's werd veiligheid een "selling item". Gaat dit ook gelden voor velomobielen?

Zoals gezegd, als "auto-overstapper" heeft deze vraag me vanaf het begin geïnteresseerd. Ik heb sterk het idee dat velomobiel veiligheid van "gevoelig punt" naar "selling item" zou kunnen evolueren. Maar een ad-hoc discussie over velomobiel-veiligheid verzandt al gauw in een spraakverwarring over actieve- en passieve veiligheid, onvergelijkbare uitgangspunten, ongevallen en velomobiel constructies, etc. Openbare discussie's hierover worden al snel "onderbuik discussie's" die, begrijpelijk, niet populair zijn bij producenten en gebruikers. Zo ontstond het idee om een onderbouwde "visie" te ontwikkelen over velomobiel veiligheid. Ik ben hierover in gesprek geraakt met Johan Vrielink, wat resulteerde in de suggestie om hiervoor een werkgroepje te vormen.

Zaterdag 4 februari 2012 zijn we met 7 man (Bram Smit, Paulus de Boer, Theo van de Broek, Ton ten Brinke, Arjan Vrielink, Johan Vrielink en ikzelf) bij Flevobike om de tafel gaan zitten om te zien of we een werkgroep kunnen oprichten. Ik hou je op de hoogte.

Voor ideeën en input over velomobiel veiligheid: cap.rookus@gmail.com

Als start-punt voor de werkgroep heb ik onderstaande punten opgesteld.


Initiatief WV: Werkgroep Veiligheid.  
Van gevoelig onderwerp naar selling item.


1)      Waarom:
·      Commercieel
o   Naar verwachting blijft de VM voorlopig nog een niche-markt. Resulterende aantallen kunnen wel afhankelijk zijn van focus op “race-fietsers-niche” danwel “automobilisten niche”. 
o   “Race-fietsers-niche”: geen grote/directe commerciële aanleiding om veel aan veiligheid te doen.  Huidige gebruikers lijken tevreden onder de redenatie “VM’s zijn veiliger dan (race) fietsen”.
o   “Automobilisten-niche”: producent heeft te maken met een (vaak impulsieve maar hardnekkige) mening van een grote groep: “VM’s zijn onveiliger dan auto’s”. Het argument dat VM’s veiliger zijn dan race-fietsen maakt op deze groep maar beperkt indruk. VM-potenties op het gebied van actieve & passieve veiligheid verder ontwikkelen zou hier commercieel interessant kunnen zijn.  Veiligheid als selling item i.p.v. gevoelig onderwerp.

·      Overheid & regelgeving
o   VM ontwerp gaat o.a. in de richting van hogere efficiëntie.  Daardoor worden vaker brommer snelheden gereden.
o   T.a.v. veiligheid maakt het weinig uit of de snelheid gemotoriseerd, ondersteund, of Human Powered gerealiseerd wordt.
o   Bij steeds toenemend aantal VM-kilometers is het reëel dat de overheid veiligheid reguleert (in synergie met brommers). 
o   Het is wenselijk om bij het ontwerp van regelgeving betrokken te zijn. Daarvoor is onderbouwde kennis nodig.    

·      Publiciteit & Juridisch
o   Bij fietsen en brommers valt weinig aan veiligheid te doen anders dan helmen en beschermende kleding.  VM’s kunnen wel op veiligheid ontworpen worden.
o   Bij toenemend aantal VM-kilometers neemt de kans op onverhoopt zeer ernstige ongevallen helaas eveneens toe.
o   Ernstige ongevallen leiden tot publiciteit en zouden juridische consequenties kunnen hebben.  Reputatie op het gebied van veiligheid kan dan van belang zijn.

2)      Doelgroep:
Uiteindelijk uiteraard de gebruikers. Maar die hebben pas profijt als het resultaat van dit initiatief in hun VM verwerkt is. De directe doelgroep is dus de VM bouwers. Belangrijk om VM bouwers in dit initiatief te betrekken.

3)      Expertises
Er zijn een aantal verschillende expertises aan het begrip veiligheid te verbinden, b.v.:
·      Techniek
·      Infrastructuur
·      Wet en regelgeving
·      Gedrag, Psychologie
·     
Een risico voor de werkgroep is het behandelen van te veel onderwerpen met te weinig expertise, wat leidt tot trage voortgang en lage kwaliteit. Dit kan demotiverend werken.
De werkgroep limiteert zich in aanvang tot  de volgende expertises:
·      Techniek
·      Gedrag

4)      Doel, werkwijze
Onderbouwde visie t.a.v. veiligheid door:
·         Data.  Actief gegevens over VM aanrijdingen verzamelen en filen.
·         Toetsen.  Zelf gegenereerde of aangeleverde  ideeën toetsen aan data.  
·         Communicatie. In aanvang binnen netwerk van producenten, benoemde VM  gebruikers, NVHPV, …
De verschillen per ongeval maken het vergelijken van 2 ongevallen met 2 verschillende constructies hopeloos. Maar er zouden wel een paar theorieën ontwikkeld kunnen worden die vervolgens getoetst worden aan steeds meer gedocumenteerde ongevallen. Slaagt die toets niet, dan wordt een beter passende theorie ontwikkeld. Zo zou een onderbouwde visie t.a.v. veiligheid ets kunnen groeien.  

5)      Werkgroep
Groepje enthousiastelingen vanuit achtergronden:
·      Producenten
·      Werktuigbouwers of soortgelijk
·      Ervaren gebruikers
·      Bestaand geïnteresseerd platform, bv NVHPV, Fietsersbond.
·      Gedrag
Groep zou de intentie moeten hebben om langdurig actief te zijn.  Groep zichtbaar maken binnen geïnteresseerd platform (bv NVHPV, Fietsersbond). O.a. als meldpunt ongevallen. 

zaterdag 14 januari 2012

Hoogwater ;-)... en botsing... :-(

Een wat langer verhaal deze keer vrees ik...

Om te beginnen: De Sunrider is weer terug! Er zit nu een controller en accu van Akkurat in. Daarnaast heeft Leo (Alligt) de tussen-as vervangen, is nu zwaarder uitgevoerd, en nog zo het één en ander. Omdat ik nu veel in het donker ga rijden zijn twee B&M led-lampjes gemonteerd direct voor de spiegels. Staat wel mooi vind ik zelf en geeft een bult licht. Moet ook wel want de parallel-wegen op mijn woon-werk route zijn onverlicht en er is geen markering (geen strepen, geen reflectoren).

Om de zaak te testen voordat ik weer ga woon-werk-verkeren een rondje Zwolle-Kampen-Genemuiden-Hasselt-Zwolle gemaakt, langs de IJssel en Zwarte water. Genoten van de Sunrider en de hoogwater vergezichten. Heerlijk om weer comfortabel liggend te genieten van het uitzicht, af en toe een flinke bui over me heen waarvan ik alleen wat spetters in m'n gezicht voel... big smile.

Voordat ik verder ga eerst maar wat mooie plaatjes...

IJssel bij Zwolle

Zwartewater bij Genemuiden
 
Zwarte water bij Zwolle

B&M lampjes ook goed voor zichtbaarheid overdag

Lekker liggen, fietsen en van uitzicht genieten.


Tja... dan het ongeluk. Om eerst kort samen te vatten - afgelopen maandag weer met de Sunrider op pad naar Hardenberg. Vroeg vertrokken zodat ik wat tijd had om alles wat weer moet wennen rustig te doen. Voor het eerst ook het hele traject in het donker. Het miezert een beetje. Gaat heerlijk, tot kruising N340 (Zwolle-Ommen) en weg tussen Dalfsen en Nieuw Leusen. Kwart over zeven, er komt veel verkeer van Dalfsen, een file voor het stoplicht. Ik sta een tijdje te wachten op de parallel-weg waar geen stoplichten zijn. Dan laat een rij busjes een gaatje waar ik door kan. Geen verkeer op de andere rijbaan dus daar ga ik. Op het moment dat ik tussen de rij wachtende busjes doorrij schiet me te binnen.. STOM!!.. er is nog een voorsorteervak... De auto die daar aan komt heeft groen, kan mij niet zien komen (door de busjes), ik kon hem niet zien... Hij raakt me vol op de zijkant.


Grrr...de Sunrider is net uitgebreid gereviseerd door Alligt. Dit is m'n eerste woon-werk rit sinds lange tijd. En daar gaat m'n reputatie van 35 jaar (auto en fiets) rijden zonder ongelukken! Een klassieke domme fout, geholpen door infrastructuur die wel ontwerpen is op doorgaand autoverkeer (beveiligd door stoplichten) maar duidelijk nog niet op doorgaand fiets en velomobiel verkeer (niet beveiligd door stoplichten).

Maar er is ook positief nieuws:
1) De auto-bestuurder is geschrokken maar verder ok. En ik stap ongeschonden uit de Sunrider!
2) Een belletje naar Fietsned.nl resulteert in een king-size repatriering-truck die de Sunrider keurig bij Alligt in Dronten aflevert.
3) De jongen die me aanreed blijkt het hart op de goede plek te hebben. Hij brengt me naar huis, waar we gezellig de verzekeringpapieren invullen. Zijn auto heeft schade aan de bumper en motorkap.
4) En last-but-not-least: ik ben prettig verrast hoe goed de Sunrider mij beschermd heeft. Hij zit vol scheuren en scheurtjes maar heeft z.n vorm goed behouden. Er zijn geen stukken losgekomen. Het geheel heeft gewerkt als een "cocoon" die veel energie heeft opgenomen. Ik heb niets, althans op het moment dat ik uit de Sunrider kruip. Later blijkt m'n ribbenkast wel wat pijnlijk.

Repatriering na telefoontje naar Fietsned.nl....

Tja....

Zijkant waar auto de Sunrider raakte


Gescheurd, gebroken, verbogen, er valt wat te klussen....

Gescheurde armsteun. Stoeltje is gedemonteerd.

Foto van http://www.sunrider-cycles.com/. laat de constructie zien. Het binnenwerk voordat het verlijmd wordt in de carroserie.

Hierboven is te zien dat de Sunrider bestaat uit een dragend binnenwerk wat in een carroserie gelijmd wordt. Beide delen worden uit GRP (Glassfibre Reinforced Plastic, in dit geval polyester) gemaakt.
Zoals ik al zei, de Sunrider zit vol scheuren en scheurtjes. Maar er is geen enkele lijmnaad losgekomen. Nog een foto hoger zie je het binnenwerk na de aanrijding. De "armsteun" is over de lengte gescheurd. Het lijkt er op dat de verlijmde "armsteun" samen met de carroserie als een "balk" gewerkt heeft die voldoende stijf en sterk was om te voorkomen dat ik zelf geraakt werd. Alles heeft wat meegegeven, er is veel gedelamineerd en daardoor is energie opgenomen. Maar de vorm is intact, er zijn geen stukken losgescheurd en de ruimte rond de stoel is goed beschermd gebleven. Het was toch een beste klap...

Ik wacht nu even tot de pijntjes uit m'n ribbenkast verdwenen zijn. Daarna meld ik me weer en volgt een klus-project. Alles is repareerbaar, veel uren met glasmatjes in de weer, een nieuwe carroserie is mooier maar duurder. Ik ga hem eerst maar eens demonteren. Best leuk lijkt me...;-)