Het idee is simpel. Neem een velomobiel. Monteer elektrische ondersteuning en voilá, een gezond en bruikbaar alternatief voor m'n auto op 2 x 50 km woon-werk verkeer. Met het vermogen van een halve stofzuiger, een gezonde dosis beweging en buitenlucht, een gangetje van zo'n 45 km per uur en als bonus een slinkende buik....;-) het leek me wel wat. Welkom op m'n blog over de weerbarstige start als prototype, over ouderwetse regelgeving, en de lol van comfortabel woon-werk verkeer fietsen als erg bruikbaar alternatief voor m'n auto...

zondag 22 april 2012

Nieuwe Sunrider

Vanmorgen bij Leo (Alligt) in Dronten op de koffie geweest om even bij te praten. Mooi buiig weer om door de polder te fietsen.... in de VM..;-). Dat blijft toch wel bijzonder: donkere luchten, flinke wind tegen, regen, beetje hagel zelfs, en fietsen alsof het mooi weer is. Lekker gangetje van 44 km/h op de "fiets-snelweg" door de polder naar Dronten, wat spetters in m'n gezicht maar dat is nog wel lekker ook als afkoeling. Het Flevobike-dakje en het kleine ruitje vóór me huiden de ergste nattigheid weg. Hmm, dit is mijn ding wel.

Leo heeft het binnenwerk van de nieuwe Sunrider in de showroom staan. Ik ben erg benieuwd hoe de "pedelec" trapasondersteuning gaat bevallen. Vooral de 250W lijkt me interessant voor vlak NL. Leo werkt ook aan een 500W "pedelec" die de ketting gaat aandrijven (dus in feite ook trapas-ondersteuning), voor heuvelachtig gebied. Maar de 250W zou voldoende kunnen zijn voor mijn WW-verkeer, is waarschijnlijk stiller dan een ondersteining die de ketting aandrijft en geeft mogelijk een betere actieradius. In m'n huidige Sunrider heb ik een 500W "hub-motor" in de achteras met een "gas-handle" sturing. Ik geef net zoveel "gas" bij en ik trap zelf net zo hard als ik prettig vindt. Het werkt op zich goed, maar het kan efficiënter en een koppel-gestuurde ondersteuning (pedelec) lijkt me gewoon een stuk prettiger. Meer fiets-gevoel.

Binnenwerk nieuwe Sunrider

250 W pedelec trapas-ondersteuning

Het subframe voor de voorwiel ophanging / trapas / ondersteuning / stuurstangen is echt een vondst vind ik. Als er iets serieus aan hapert of voor groot onderhoud schroef je de hele handel er onderuit en heb je alles open en bloot voor je staan. En als na jaren een subframe 2.0 ontworpen wordt dan is ook dat uitwisselbaar. Of je krijgt zelf een lumineus idee... misschien moet ik twee subframes kopen, ééntje om mee te rijden en ééntje om aan te knutselen...;-)


Subframe. Hier met 500 W ondersteuning op de fietsketting.
De stuurstangen/handles zijn nog prototype-versies.
Op zich valt er nog het één en ander te verbeteren aan de wegligging van VM's, zeker vergeleken met auto's. Niet zo verwonderlijk, gezien het verschil in historie en schaalgrootte. Dat geeft dus genoeg stof  tot praten....;-). Ik vermoed zelf dat er winst te behalen valt in de stijfheid van de constructie en juist daar biedt dat subframe mogelijkheden. Zo weinig mogelijk speling en vervorming tussen de stuurhandles en de wielen, zo weinig mogelijk vervorming van de ophanging, misschien een stabilisator-stangetje. Het leuke van het subframe-idee is dat het ontwerp redelijk eenvoudig aan te passen is en zich dus leent voor terugkoppling van praktijkervaring.



Tja... zo vliegt de tijd. Later dan de bedoeling was weer op Zwolle aan, mooie luchten langs de IJssel, mooie dijkjes, te slecht weer voor veel drukte, heerlijk....

zondag 15 april 2012

Soms is een paard te verbaasd om te schrikken... en VM-rijbewijs

Afgelopen week reed ik 's morgens vroeg ergens voorbij Ommen luid zingend langs twee paarden in een wei vlak langs de weg. Als aan de grond genageld bleven ze staan, alleen hun koppen (pardon, hoofden...) met mij meebewegend. Nooit geweten dat paarden echt verbaasd kunnen kijken....;-)

Ik velomobiel dus weer! De e-Sunrider is nog niet helemaal klaar, één kant staat nog in de primer en de binnenkant is nog helemaal niet afgewerkt. Maar met het voorjaar begon het te ernstig te kriebelen en ik heb op het moment te weinig tijd om de zaak eerst helemaal af te maken.
Vervoer van halfproduct...

Passen en meten maar het gaat.

Al met al is het een hele klus geworden die uiteraard veel langer duurde dan gedacht. Om goed te kunnen lamineren moest er nogal wat gedemonteerd worden. Maar het was leuk werk, ik heb er veel van geleerd en het was gezellig klussen bij Leo van Alligt. Veel gesprekken gehad over VM-ontwerp en zijn gedachtes over toekomstig gebruik en e-ondersteuning. Leuke nieuwe dingen als de A8 en nieuwe Sunrider. Ik mis dat wel een beetje nu....
Nog niet klaar maar al wel in gebruik en bemodderd
De opnieuw gelamineerde zijkant in de primer. Moet nog geverfd worden.
Nog onafgewerkte binnenkant.

Intussen weer 600 km gereden, het rijden zelf is heerlijk maar 100 km/dag voel ik nu nog goed in m'n benen. Dus ik begin wat gedoseerd, zo'n drie dagen per week. En het rijden zelf.... ik heb veel lopen denken aan de aanrijding in januari. Had niets met snelheid of zichtbaarheid te maken. Het was een vreemde fout van mezelf, terwijl ik al meer dan een miljoen km's zonder ongelukken in auto's rondrijd. Ik let nu meer op m'n e-VM rijgedrag en ben tot de conclusie gekomen dat m'n "onderbewuste" in de e-VM anders werkt dan in de auto. In de auto heb ik er geen moeite mee om rustig op ander verkeer te wachten. Ik drink dan rustig een kopje thee wat ik 's morgens meeneem want ik ben er al lang achter gekomen dat het qua tijd geen donder uitmaakt als je op "haren-en-snaren" rijdt. Maar in de e-VM werkt dat anders bij mij. Het is alsof m'n hersenen al een besluit genomen hebben zo van "dóórrijden joh, het ging net zo lekker" nog vóórdat ik bewust bezig ben met een obstakel te beoordelen. Ik moet duidelijk meer moeite doen om rustig te rijden, m'n "onderbewuste" heeft hier training nodig. Het is misschien vergelijkbaar met auto-rijlessen. Door het herhaalde kommentaar van de instructeur werd m'n "onderbewuste" getraind in veilig rijgedrag en kwam meer in lijn te liggen met het rationele denken. Ik had eigenlijk verwacht dat ik dat rijgedrag over zou kunnen zetten in de e-VM. Ik was me bewust van het groter aantal ongelukken bij beginnende VM-ers en ik had me tot doel gesteld daar niet bij te gaan horen. Maar ik heb het effect van twee grote verschillen met auto-rijden over het hoofd gezien: fun en beweging. Deze twee maken dat ik 's morgens zingend van plezier langs verbaasde paarden rij maar ze stellen m'n onderbewuste ook in op "dóórrijden, het gaat zo lekker". Dat lijkt een negatief effect te hebben op m'n vertrouwd beoordelingsvermogen van verkeersobstakels. Ik dénk wel dat ik de zaak goed beoordeel maar ergens op de achtergrond is een proces bezig dat dit oordeel onbewust beinvloedt. Net als bij de auto-rijlessen is hier training nodig om m'n onderbewuste in lijn te brengen met de ratio. Naar analogie van de auto-, motor- en brommer rijbewijzen zou een VM-rijbewijs dus niet onzinnig zijn, zeker in het licht van promotie van VM woon-werk verkeer als bruikbaar alternatief voor auto. Bij gebrek aan zo'n rijbewijs ben ik nu zelf m'n onderbewuste aan het trainen. Ik trek een lange neus in z'n richting en rij overdreven rustig. Gelukkig blijven er nog genoeg overzichtelijke lange rechte stukken over om hem niet te frustreren....;-)