Het idee is simpel. Neem een velomobiel. Monteer elektrische ondersteuning en voilá, een gezond en bruikbaar alternatief voor m'n auto op 2 x 50 km woon-werk verkeer. Met het vermogen van een halve stofzuiger, een gezonde dosis beweging en buitenlucht, een gangetje van zo'n 45 km per uur en als bonus een slinkende buik....;-) het leek me wel wat. Welkom op m'n blog over de weerbarstige start als prototype, over ouderwetse regelgeving, en de lol van comfortabel woon-werk verkeer fietsen als erg bruikbaar alternatief voor m'n auto...

zondag 15 april 2012

Soms is een paard te verbaasd om te schrikken... en VM-rijbewijs

Afgelopen week reed ik 's morgens vroeg ergens voorbij Ommen luid zingend langs twee paarden in een wei vlak langs de weg. Als aan de grond genageld bleven ze staan, alleen hun koppen (pardon, hoofden...) met mij meebewegend. Nooit geweten dat paarden echt verbaasd kunnen kijken....;-)

Ik velomobiel dus weer! De e-Sunrider is nog niet helemaal klaar, één kant staat nog in de primer en de binnenkant is nog helemaal niet afgewerkt. Maar met het voorjaar begon het te ernstig te kriebelen en ik heb op het moment te weinig tijd om de zaak eerst helemaal af te maken.
Vervoer van halfproduct...

Passen en meten maar het gaat.

Al met al is het een hele klus geworden die uiteraard veel langer duurde dan gedacht. Om goed te kunnen lamineren moest er nogal wat gedemonteerd worden. Maar het was leuk werk, ik heb er veel van geleerd en het was gezellig klussen bij Leo van Alligt. Veel gesprekken gehad over VM-ontwerp en zijn gedachtes over toekomstig gebruik en e-ondersteuning. Leuke nieuwe dingen als de A8 en nieuwe Sunrider. Ik mis dat wel een beetje nu....
Nog niet klaar maar al wel in gebruik en bemodderd
De opnieuw gelamineerde zijkant in de primer. Moet nog geverfd worden.
Nog onafgewerkte binnenkant.

Intussen weer 600 km gereden, het rijden zelf is heerlijk maar 100 km/dag voel ik nu nog goed in m'n benen. Dus ik begin wat gedoseerd, zo'n drie dagen per week. En het rijden zelf.... ik heb veel lopen denken aan de aanrijding in januari. Had niets met snelheid of zichtbaarheid te maken. Het was een vreemde fout van mezelf, terwijl ik al meer dan een miljoen km's zonder ongelukken in auto's rondrijd. Ik let nu meer op m'n e-VM rijgedrag en ben tot de conclusie gekomen dat m'n "onderbewuste" in de e-VM anders werkt dan in de auto. In de auto heb ik er geen moeite mee om rustig op ander verkeer te wachten. Ik drink dan rustig een kopje thee wat ik 's morgens meeneem want ik ben er al lang achter gekomen dat het qua tijd geen donder uitmaakt als je op "haren-en-snaren" rijdt. Maar in de e-VM werkt dat anders bij mij. Het is alsof m'n hersenen al een besluit genomen hebben zo van "dóórrijden joh, het ging net zo lekker" nog vóórdat ik bewust bezig ben met een obstakel te beoordelen. Ik moet duidelijk meer moeite doen om rustig te rijden, m'n "onderbewuste" heeft hier training nodig. Het is misschien vergelijkbaar met auto-rijlessen. Door het herhaalde kommentaar van de instructeur werd m'n "onderbewuste" getraind in veilig rijgedrag en kwam meer in lijn te liggen met het rationele denken. Ik had eigenlijk verwacht dat ik dat rijgedrag over zou kunnen zetten in de e-VM. Ik was me bewust van het groter aantal ongelukken bij beginnende VM-ers en ik had me tot doel gesteld daar niet bij te gaan horen. Maar ik heb het effect van twee grote verschillen met auto-rijden over het hoofd gezien: fun en beweging. Deze twee maken dat ik 's morgens zingend van plezier langs verbaasde paarden rij maar ze stellen m'n onderbewuste ook in op "dóórrijden, het gaat zo lekker". Dat lijkt een negatief effect te hebben op m'n vertrouwd beoordelingsvermogen van verkeersobstakels. Ik dénk wel dat ik de zaak goed beoordeel maar ergens op de achtergrond is een proces bezig dat dit oordeel onbewust beinvloedt. Net als bij de auto-rijlessen is hier training nodig om m'n onderbewuste in lijn te brengen met de ratio. Naar analogie van de auto-, motor- en brommer rijbewijzen zou een VM-rijbewijs dus niet onzinnig zijn, zeker in het licht van promotie van VM woon-werk verkeer als bruikbaar alternatief voor auto. Bij gebrek aan zo'n rijbewijs ben ik nu zelf m'n onderbewuste aan het trainen. Ik trek een lange neus in z'n richting en rij overdreven rustig. Gelukkig blijven er nog genoeg overzichtelijke lange rechte stukken over om hem niet te frustreren....;-)

6 opmerkingen:

  1. Ik herken het gedrag wel een beetje, doorrijden maar vooral je snelheid niet wegremmen die met moeite hebt opgebouwd. De adrenaline laat je meer risico's nemen. Nu ik me er bewust van ben rij ik zeker wat rustiger.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel verstandig! :-)
      Maar ook op snelheid blijven is juist met een lagere kruissnelheid veel makkelijker.
      De situatie ruim van te voren opmerken, inschatten en je hoeft je snelheid nauwelijks terug te nemen.
      Ook het niet optrekken is energie besparing. In een stad heeft het zelf geen zin en is het energieverspilling. Het staat vast dat je even verderop weer stil staat.
      Afgezien of inhalen wel kan, laat ik fietsers voor mij vaak het werk doen. Achter aan de staart van een meute kan je vaak bij stoplichten door blijven rijden. De voorste stopt en drukt op het knoppie....
      Indien veilig uit te voeren, is even meerijden tussen auto's ook vaak een optie. Maar daar maak ik geen gewoonte van.

      Op de open vlakte, hang ik graag met mijn hoofd ergens tegenaan en trap in gedachten de einder tegemoet. Absoluut geen adrenaline en stress. Rust en ontspanning bij 30 km/uur.

      Verwijderen
  2. Goed dat je het ongeval laat bezinken en overdenkt. Ook zelfkritisch je verkeershouding analyseren is verstandig. Toch spreekt er een duidelijk 'gespleten persoonlijkheid' door je verhaal.
    Aan een kant stel je als gepokt en gemazzeld automobilist vast dat snelheid geen donder uit maakt, aan de andere kant geld dat niet als je velomobilist bent.

    Ik heb altijd al een gelijkmatig rijder (lees niet langzame rijder) geweest. Met de Tom-Tom heb ik eens uitgevogeld over een rit van ruim een uur over hoofdzakelijk snelwegen hoe lang ik er over zou doen als ik mij aan de maximum snelheid zou houden(!)
    Dat was 1 uur 9 minuten. Daarna ben ik vertrokken en heb tussen de 95-100 km uur gereden. Overal. Cruiscontrol gebruikt en langzaam opgetrokken. De auto (Scoda fabia greenline) verbruikte tussen de 1:25-30.
    Ik kwam aan na 1 uur 3 minuten......Slechts 6 minuten verlies.
    De terugweg heb ik weer opgemeten. Maar nu met 'haast' dus 120+ km/u als het kon. Geen cruiscontrol maar zenuwachtig voet en stevig optrekken. Normale rijstijl dus.
    Verbruik 1:15-20 en de tijd? 1 uur 5 minuten.....

    De elektro ondersteuning kan ook meehelpen in het najagen van snelheid. Op mijn bakfiets heb ik de ondersteuning meestal uitstaan. Op het stuur zet ik hem makkelijk pas aan als ik hem echt nodig heb. Permanente electro ondersteuning geeft het gevaar dat je voortgesleurd wordt met vaste snelheid ipv een duwtje in de rug. Hij schakelt ook niet direct uit als je stopt met trappen. Met de bakfiets is dat vragen om ongelukken. 20 km/uur is echt hard. De stuureigenschappen van de fiets kunnen zomaar veranderen. Een tak, een kuil, een bolling in de weg. Dan zit je zo maar naast het fietspad. Dat vraagt gewenning, training en anders denken. Net als leren autorijden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sorry, foutje, bovenstaande cijfers moeten omgekeerd. de rit zou 1 uur 3 minuten duren, ik deed er 1 uur 9 minuten over.
      De terug rit klopt wel 1 uur 5 minuten. Je kan nl. niet altijd zo hard rijden als je zou willen en ook is toegestaan op de Nederlands wegen.

      Verwijderen
    2. Gespleten persoonlijkheid... dat bedoel ik dus! Alhoewel ik (en m'n omgeving...;-) ) me niet als zodanig zie is dat dus wel aan de orde in m'n e-VM...!
      Of dat aan de ondersteuning ligt, denk het eerlijk gezegd niet. Voor mijn gevoel is het juist "fun en beweging" wat me (onbewust) ongeduldig maakt. M'n onderbewuste wil méér, enwel nu! Ik heb er wel vertrouwen in dat ik m'n e-VM gedrag in het gareel krijg hoor, maar wat ik wilde aangeven is dat daar meer mee gemoeid is dan simpelweg een rationeel besluit nemen. Zo werkt ons brein nou eenmaal, er gebeurt daar van alles waar we ons maar weinig (of soms helemaal niet) bewust van zijn. Maar dat "van alles" valt wel te trainen. En liever vóóraf (rijbewijs..) dan achteraf (ongeval). Daarin zie ik een parallel met auto's motoren en brommers.

      Verwijderen
  3. Grappig dat je onbewust mijn oplossing om paarden niet te laten schrikken hebt gebruikt. Ik bedoel hiermee dus het zingen. Door te gaan praten of door te gaan zingen, maak je eigenlijk aan het paard duidelijk dat je gewoon een mens bent en geen gevaarlijk geel (of in jouw geval wit) rondrennend gevaar.
    Paarden zijn uitstekend in staat om menselijk geluid te herkennen en zullen dan dus ook minder snel schrikken.

    BeantwoordenVerwijderen